Oorverdovend stil

Het was lange tijd oorverdovend stil rond de Gedula Galdiatoren. Weken hoorde u niets van ons, sterker nog, beste lezer, maanden hoorde u zelfs niets van ons. Een jaar, om precies te zijn, een jaar, hoorde u niets van ons. Het was oktober 2021 toen het laatste epistel verscheen over de avonturen van uw bejaarde helden. De tweede coronapiek was een feit, de competitie werd stil gelegd, wij ouderen moesten natuurlijk in quarantaine en daar bleven we een jaar. Heerlijk was dat een jaar lang genieten van de eindstand van de vroegtijdig afgebroken competitie. TWEEDE, beste lezer, u leest het goed, TWEEDE zijn we geworden. De quarantaine kon ons niet lang genoeg duren, maar aan al het goed komt een eind en ook aan deze winter-, lente- en zomerstop. We sluiten seizoen 2021-2022 af en gaan u bijpraten over seizoen 2022-2023.

Als u dit leest is de competitie drie speelrondes oud waarvan wij er twee hebben gespeeld. Uit bij Trias was onze eerste wedstrijd en het leek wel alsof we nog in quarantaine zaten. Het bleef oorverdovend stil op het veld. Het kanon zweeg, maar opvallender dan dat, ook de spits en zelfs de keeper zweeg en dat had een oorzaak. We moeten het dit seizoen namelijk doen zonder de Nijenhuisjes. Ze zijn gestopt! Geen klagende spits of scheldende keeper meer dit jaar en dat is even wennen, maar er wordt ook veel duidelijk. De verbale prestaties van de broers verbloemde namelijk de voetbal prestaties. Die twee waren als communicerende vaten. Verbaal gingen de heren er jaar in jaar uit nog steeds op vooruit en dan weet u wel hoe het de laatste jaren met de voetbal prestaties ging. Enfin, de eerste wedstrijd zonder de Nijenhuisjes werd dan ook prompt en in alle stilte met 3-2 gewonnen van Trias. Dat we nog niet van de heren af zijn bleek echter wel uit de groepsapp (want die twee daar nog in?), want 3 seconde nadat de uitslag online stond kwamen hun felicitaties al binnen.

Wedstrijd twee sloegen we over. Na één gewonnen wedstrijd was het natuurlijk hoog tijd voor een baaldag en die namen we dan ook op.

Wedstrijd 3 was thuis tegen DEO. De eerste helft kabbelde voort, geen onvertogen woord viel er te horen, ondanks dat we gingen rusten met een 1-0 achterstand. De tweede helft was echter andere koek. De mannen van DEO vielen deze herfstdag nog makkelijker dan de blaadjes van de bomen. Met veel gekreun en met vallen en opstaan bouwden ze een muur voor hun doel waar wij stevig tegen aan beukten. Op onze eigen helft bleef het daarentegen muisstil. Veel kansen leverde het ons niet op. Eén keer een speler alleen op het doel af en een keer iemand die op de doellijn de bal eerst aannam waarna de zogenaamd geblesseerde keeper et genoeg tijd had om met een soort karatetrap van de ene paal naar de sprong om daar de bal uit de kruising te schieten. Over de rest van de tweede helft kunnen we maar beter zwijgen, (dat DEO uit hun enige aanval ook nog 0-2 maakte vertellen we dan ook liever niet) zoals het ook na afloop in de kleedkamer oorverdovend stil bleef.