Over onze eerste helft valt niets te zeggen, geen kansen en geen goals. Het gesprek in de rust ging dan ook niet over de wedstrijd maar kreeg een diepere lading.
Beste teamgenoten. Ik werd vanochtend wakker, keek in de spiegel en vroeg mij iets af wat ik graag met jullie tijdens deze rust wil delen.
Prima, brandt los.
Wat is ons doel?
Waar ik keep natuurlijk, dat is ons doel.
Nee dat bedoel ik niet, ik bedoel, waarom zijn we hier?
Om te voetballen.
Sorry, dat is me te makkelijk, mijn vraag is; waarom zijn we hierop aard?
De baldadige jongensachtige sfeer sloeg om. Voor het eerst in al die jaren werd er een serieuze levensvraag gesteld. Iets dat je gezien onze leeftijd al veel eerder had mogen verwachten, maar op een of andere manier kwam het er nooit van. Tot nu.
Volgens mij is het leven een voetbalwedstrijd van 90 jaar in plaats van 90 minuten. Je begint eraan zonder te weten hoe het eindigt. Je doet goede dingen, maakt ook fouten en na afloop ga je naar de Zonnebloem of de hemel. Maar dat is hetzelfde.
Ik denk dat het anders is. Het leven is als een cirkel. Je eindigt waar je begint. In het begin kan je niet lopen en aan het eind ook niet. Je ziet het ook heel goed aan ons voetbal. We spelen inmiddels als beginnelingen en na afloop komt er geen zinnig woord uit. De peuter gaat brabbelen en wij gaan lallen.
Nou ik zie het weer anders. Als het leven als een cirkel zou zijn die zich op het laatst sluit, kom je op het laatste stuk van jouw cirkel nog steeds niet hetzelfde tegen als in het begin, zoals jij beweert. Mijns inziens is het leven een retourtje. Je begint onderaan en wordt dan steeds sterker, je beklimt als het ware de Olympus. Wetenschappers hebben uitgezocht dat je de top rond je zevenentwintigste bereikt en daarna gaat het bergafwaarts. Omdat het een retourtje is kom je op de terugweg tegen wat je eerder hebt meegemaakt.
Karma dus?
Precies, bij elke goal die we nu scoren weet je, zo hebben we eerder gescoord.
Ik herken dit niet.
Jij scoort ook nooit, Dick.
Bij elke blunder die we maken denk je, dat hebben we eerder meegemaakt.
Nu herken ik het wel.
Leuk bedacht maar het slaat natuurlijk nergens op. Ooit iemand gezien die langer over de afdaling van jouw Olympus deed dan over de klim? Als jouw theorie opgaat doen wij met een levensverachting van 81 jaar namelijk dubbel zolang over de afgang als over de opkomst. Ten tweede spelen we nu in Buurse en daar heb ik nog nooit gespeeld.
Maar we stonden wel om 7.45 klaar voor vertrek, moesten een klere-eind rijden en staan te klappertanden op het veld. Dat kan ik mij nog heel goed herinneren van toen ik 6 was.
Ik sta helemaal niet te klappertanden.
Waarom niet?
Ik heb mijn gebit niet in.
Maar je bent dus al wel voor de tweede keer aan het wisselen geweest!
Over wisselen gesproken: Jan en Henry gaan eruit, Youpa en Dick komen erin. En ik weet zeker dat we dit eerder hebben meegemaakt.
Over de tweede helft kunnen we, geheel volgens de retourtjes-theorie, net zo kort zijn als over de eerste, geen kansen en geen goals. Ja een bal op de paal en een kopbal op de lat, maar dat hebben we al zo vaak gezien. En net als je in de retourtjes-theorie gaat geloven gebeurt er dan toch iets dat ook deze theorie hard onderuithaalt. We mogen namelijk genieten van een unieke en nimmer vertoonde actie. Je hebt de Panenka en je hebt een Zidaantje, en sinds vandaag hebben we ook een Dicky; de eenhandige slingerinworp.
Nu ook de retourtjes theorie heeft afgedaan komen we tot de conclusie dat het leven vandaag in ieder geval doel(punt)loos was. Maar niet getreurd want in de Zonnebloem doet de cirkeltheorie het opvallend goed. We genieten van het ene na het andere rondje. Wanneer hebben we dat eerder gezien?